Jest to mezolityczna kultura obejmująca zasięgiem teren Polski, Białorusi, Ukrainy oraz Litwy. Nazwa pochodzi od stanowiska grobowego znajdującego się w miejscowości Janisławice w województwie łódzkim. Kultura ta datowana jest na okres atlantycki (5500-3000 roku p. n.e.), ale wielu badaczy sądzi, że mogła pojawić się nieco wcześniej (w VII tysiącleciu p. n.e.). Należy wiedzieć, że charakterystyczny dla kultury janisławickiej jest krzemienny półsurowiec wiórowy, uzyskiwany z rdzeni stożkowych i podstożkowych. Najczęściej wykorzystywany był krzemień czekoladowy, który wydobywano prawdopodobnie metodami górniczymi (między innymi w Tomaszowie i Orońsku). W produkcji narzędzi obecna jest technika łamana.
Ciekawostki ne temat kultury cywilizacji egipskiej
Dla inwentarza narzędziowe typowe są głównie różnego rodzaju zbrojniki: typ Wieliszew (tylczaki i półtylczaki, określane także jako janisławickie). smukłe trójkąty nierównoboczne (janisławickie), trapezy i prostokąty. Ponadto występują nierzadko skrobacze wielorakie, a także zgrzebła, drapacze i raklety, wiórowce, obłęczniki, wiertniki czy pazury. Warto wiedzieć też, ze bogaty jest inwentarz narzędziowy: noże-skrobacze z szabli dzika i sztylety z łopatek tura. Nieduże społeczności rodzinne przedstawicieli tej kultury, utrzymujące się z myślistwa, rybołówstwa i zbieractwa, zamieszkiwały sosnowo-brzozowo-dębowe obszary leśne, gdzie zakładały obozowiska z szałasów (ślady na stanowiskach Rydno XIII, 59; Wistka III). Część badaczy wyróżnia okres ceramiczny w schyłkowej fazie tej kultury, nazywając go określeniem „mezolit ceramiczny”.
